Maikling kwento - Isang Hiling

Isang Hiling

ni Kimberly Go

Kung kikilalanin mo lahat ng mga tatay sa buong mundo siguro ang aking tatay na ang pinakastrikto  sa kanilang lahat. Ang aking tatay o Dada ang tawag ko sa kaniya. Ang aking Dada ay tahimik ngunit may kamay na bakal sa pagdidisiplina sa amin ng aking kapatid. Dalawa lang kaming magkapatid ako ang bunsong babae siya naman ang panganay na lalaki. Hindi maiiwasan ang pag-aaway sa magkapatid lalo na’t pagbata pa lang ang mga ito kaya sa tuwing kami ay mag-aaway asahan mo ng ang aming tatay ang haharap sa amin upang kami’y disiplinahin. Lumaki kaming may takot sa aming tatay dahil sa paraan niya sa pagdidisiplina sa amin. Paglatay ng sinturon at tangkay ng isang puno, pagluhod sa bigas o munggo, pagsquat sa ibabaw ng upuan habang may nakapatong sa braso na mga librong makakapal ilan lamang ito sa paraan niya ng pagpaparusa sa amin ng kapatid ko. Isa na rin siguro ito sa mga dahilan kung bakit malayo ang loob naming sa aming Dada. Nakalatawa man minsan isipin na dati ay hiniling ko sana umalis na lang siya sa malayong lugar o kami ang aalis ng aking kapatid noong kami ay musmos na bata pa lamang. “Mahal mo ba yang Dada mo?“ ang biglaang tanong ng aking ina. Hindi ko alam ang aking isasagot dahil masama pa rin ang loob ko sa aking ama. “Hindi.“ isang salita na bigla na lang lumbas sa aking bibig. Hindi maipinta ang reaksyon ng aking ama dahil sa aking sagot. Siya ay maaaring matapang at walang kinakakatakutan ngunit siya rin pala ay nagtataglay ng malambot na puso.

Ngayon na kami ay nagkakamuwang na at naiintindihan na ang mga ilang bagay ay bahagya ko ng naiintindihan ang aking ama na naging malupit sa aming pagkabata. “ Malaki na kayo hindi ko na gagawin ang pagpaparusa ko sainyo at iwasan niyo na rin ang mag-away dahil malalaki na kayo.” wika ng aking ama. Ditto ko naintindihan na siya ay naging panakot lamang sa amin upang kami ay maging disiplinado kami ngunit malayo pa rin ang loob naming sakanya dahil na rin siguro sa matagal na panahon na hindi kami naging malapit sa isa’t-isa. Ang aking Dada ay hindi rin gaanong nagpapakita ng emosyon o walang imik. Maaaring hindi niya ito napapakita sa amin o napaparamdam ngunit sa kalooban niya ay siya ay masaya para sa amin.

Nadatnan kong nag-aayos ng mga papeles ang aking ama sa aming sala at mayroon na rin siyang maleta na nakahanda buong pagtataka kong tinanong, “ Saan ka pupunta Dada? “ “ Napagdesisyunan ko na sumama na sa iyong tito Thady sa Dubai upang doon na maghanap ng trabaho. Sa susunod na linggo na ang alis namin, “ Nagulat ako sa aking narinig na biglaan ang alis ng aking ama ngunit hindi na lang ako umimik at hinayaan na lamang siya. Mukhang dinilig na ng langit ang aking kahilingan na umalis na ang aking ama. Para sa akin siguro ay wala lang ang pag-alis niya dahil alam ko namang hindi ako malulungkot sa kanyang pag-alis.

“ Gising na aalis na ang Dada niyo.” Isang tinig ang aking narinig at gumising sa akin. Kami ay naghanda na upang ihatid ang tatay naming papuntang airport. “Oh, baka maiyak Dada niyo pag-alis niyan.” Tuwawa lang aking Dada at nagbiling, “Magpakabait kayo sa Mama niyo ah huwag kayo maging sakit sa ulo sa kaniya. Tulungan niyo siya sa gawaing bahay.” Nagpatuloy ang pagkwento at ang mga bilin ng aking ama’t ina na para bang sinusulit na ang bawat oras na kami ay magkakasama. Ako naman ay naging tahimik lang buong biyahe at ako ay may nararamdaman na hindi ko maipaliwanag. Dumating na kami sa airport at oras na upang magpaalam sa aking ama dahil siya ay aalis na. Kami ay lumabas na ng sasakyan at oras na upang magpaalam. Hindi ko maipaliwanag ang aking nararamdaman para bang may lungkot sa akin. At sa huling sandal ay niyakap ako ng aking ama “ Aalis na ko magpapakabait kayo. I love you. “ mga salitang ni minsan ay hindi ko diretsang mabanggit sa kaniya ang aking narinig. “ Paalam mag-iingat po kayo.” wika ko yoon lang ang aking nasabi at wala ng iba. Tuluyan ng pumasok sa loob ng airport ang aking tatay hanggang siya ay hindi ko na matanaw. Sumakay na kami pabalik ng kotse at naging tahimik. Ako biglang napapaisip sa aking nararamdaman ang lungkot na sinabi ko na hindi mararamdaman ay ito patuloy na bumabagabag sa akin.

Lumipas na ang ilang linggo ay tuloy pa rin ang aming buhay kahit na nasa Dubai na ang aking ama. “Mama, pwede mo ba akong samahan sa hardware store sa Valenzuela kailangan lang ngayon?” “Anak., bakit ngayon mo lang sinabi alam mo naman malayo yoon sa atin at wala na ang Dada mo upang samahan ka. At saka may ginagawa ako kanina ko pa nga to ginagawa yung napunding ilaw hindi ko maayos ayos. “

Marami akong napagtanto na mga bagay bagay na kapag wala ang aking ama. Wala na sasama sa akin kapag ako ay pupuntahan, wala na mag-aayos ng mga nasirang bagay sa loob ng bahay, wala ng tutulong sa aking mga proyekto. Wala na, wala na ang aking tatay nasa malayong lugar na at doon na nagtatrabaho. Maaaring siya ay naging malupit sa amin noong kami ay bata pa ngunit siya naging ganoon lamang upang kami ay lumaking disiplinado. Siya man ay hindi nagpapakita o sinasabi ang kanyang tunay na nararamdaman ang mahalaga ay kahit hindi natin ito naririnig mula sa kanila ay nararamdaman naman natin ito. Isang huling hiling ang aking naisip n asana ay bumalik na ang aking ama at hindi na muling aalis pa.